วินาทีสุดท้ายที่เอ่ยคำร่ำลา
เหมือนดังโดนฟ้าผ่า ชาไปทั้งหัวใจ
คงไม่มีใครรู้ ฉันเจ็บปวดแค่ไหน
ที่ต้องพูดบางคำออกไป เหมือนประหารตัวเอง
ไม่เก่งพอที่จะขาดเธอ
เป็นคนขี้แยที่ไม่เอาไหน
ก็เลยรั้งเธอไว้ตั้งนาน
ไม่ถามว่าเธอเต็มใจหรือเปล่า
เธอหมดรักกันแล้วก็รู้
ต้องฝืนทนอยู่ในพื้นที่เรา
อยู่กับคนที่มันงี่เง่า คิดถึงแค่ตัวเอง
ขอโทษนะที่ฉันข่มเหง
เธอด้วยความรักมาตั้งนาน
ทั้งที่เธอก็ไม่ต้องการ
ไม่ได้เรียกร้องมันเลย
ขอโทษนะที่ฉันอ่อนแอ
ทั้งที่รู้ว่าเป็นคนแพ้
แต่ก็ยังปล่อยเลยตามเลย
ทำให้เธอต้องทรมาน
ที่ต้องฝืนใจอยู่กับฉัน เข้าใจว่าเสียเวลา
วินาทีสุดท้ายที่เอ่ยคำร่ำลา
คล้ายเหมือนฉันจะบ้าแหลกไปทั้งหัวใจ
ถึงแม้ยังจะรักก็ต้องปล่อยเธอไป
หมดวาระของคนไม่ใช่
ได้เวลาเปิดใจ ยอมรับความจริง
ไม่เก่งพอที่จะขาดเธอ
เป็นคนขี้แยที่ไม่เอาไหน
ก็เลยรั้งเธอไว้ตั้งนาน
ไม่ถามว่าเธอเต็มใจหรือเปล่า
เธอหมดรักกันแล้วก็รู้
ต้องฝืนทนอยู่ในพื้นที่เรา
อยู่กับคนที่มันงี่เง่า คิดถึงแค่ตัวเอง
ขอโทษนะที่ฉันข่มเหง
เธอด้วยความรักมาตั้งนาน
ทั้งที่เธอก็ไม่ต้องการ
ไม่ได้เรียกร้องมันเลย
ขอโทษนะที่ฉันอ่อนแอ
ทั้งที่รู้ว่าเป็นคนแพ้
แต่ก็ยังปล่อยเลยตามเลย
ทำให้เธอต้องทรมาน
ที่ต้องฝืนใจอยู่กับฉัน
ขอโทษนะที่ฉันข่มเหง
เธอด้วยความรักมาตั้งนาน
ทั้งที่เธอก็ไม่ต้องการ
ไม่ได้เรียกร้องมันเลย
ขอโทษนะที่ฉันอ่อนแอ
ทั้งที่รู้ว่าเป็นคนแพ้
แต่ก็ยังปล่อยเลยตามเลย
ทำให้เธอต้องทรมาน
ที่ต้องฝืนใจอยู่กับฉัน เข้าใจว่าเสียเวลา